04 november 05:15u, de wekker gaat eindelijk nadat ik de hele nacht niet heb kunnen slapen door spanning en een opkomende griep. Hop, de tas is gepakt en met pap en mam ga ik op weg naar Schiphol, aldaar nog even gezeten met de groep en twee toppers van vriendinnen die mij als verassing kwamen ‘uitzwaaien’. De vlucht was zo’n acht uur lang, met daarbij nog vertragingen. Eenmaal in Mumbai genieten van 45 minuten gratis WiFi en koude BurgerKing, om vervolgens nog 9u te vervelen om de vlucht naar Kathmandu te pakken.

Eenmaal ontwaakt met een hoofd zo zwaar als een blok beton en met wallen op de knieën, zijn we het vliegtuig richting Kathmandu ingestapt om eindelijk met ‘het avontuur’ te beginnen. Tijdens de vlucht ben ik in gesprek gekomen met een Nepalese man, welke een overstap van 26 uur erop heeft zitten. Deze inwoner van Kathmandu vertelde de highlights van de stad en waar wij naar toe moeten gaan. De vlucht vloog letterlijk- en figuurlijk zo voorbij en wij hebben elkaars Facebook nog snel uitgewisseld voordat wij eindelijk konden uitstappen. Wat een adembenemend zicht wanneer wij boven de gigantische bergen vlogen, welke soms met sneeuw bedekt waren.

5-11, Eenmaal aangekomen in Kathmandu begon de cultuurshock, op het vliegveld stonden stapels kuikentjes, drukte, smog, rijen en rijen met auto’s en mensen die jou als koning ontvingen. Met een geregelde bus werden wij naar de plaats van bestemming gebracht; een appartement voor één nacht in Kathmandu, om maandagmorgen met de bus naar Pokhara te reizen. Tijdens de rit had het Cortisol level zijn maximum bereikt, alles maar dan ook alles reed door elkaar met een tempo waar je u tegen zegt. Met vier personen en baby’s op de motor zonder helm/pak, voetgangers die niet kijken waar ze lopen en auto’s die plankgas links en rechts inhalen.

De stad is gehuld in kleurrijke vlaggetjes, hoge gebouwen en alleen maar smalle straatjes. De mensen nemen de tijd voor wat ze doen en stress lijkt hier niet aan de orde. Eenmaal aangekomen in het appartement werden wij geholpen door een uitermate vriendelijke jongeman, welke ik een jaar of 20 schat. Het appartement stelt niet veel voor, er is een douche en wc en een balkon met uitzicht. Nadat wij onszelf hadden geïnstalleerd zijn wij de binnenstad gaan bekijken, wat ik in het begin nogal spannend vond gezien het verkeer. Ik ben inmiddels al drie bijna-doodervaringen rijker, maar de lach zonder tanden van de verkoper op de hoek van de straat maakt het toch weer goed.

Zoals ieder mens krijg je trek, dus zijn we een gebouw ingelopen waarop aangegeven stond dat het een restaurant was. Nou denk je bij een restaurant al snel aan wat luxe, maar dat luxe moet je echt vinden in de smaak, want wat was het lekker. Een goeie gok op groenten met kip en rijst, monde uit in een rijkelijk gevulde schaal met rijst, curry, kip, groenten in Madras(?), spinazie waarbij de smaakt enorm INTENS was, sambal (die z’n naam flink eer deed) en om te blussen een yoghurt gemaakt van mogelijk geit/yak melk. Het tempo ligt laag, maar o.a. hele kippen worden speciaal voor jou in stukken gehakt om daar vervolgens een goeie curry van te maken. Na het eten nog even rondgelopen en ontbijt (broodjes!!) gehaald, alleen gaf de bakkerij 50% korting na 20:00u. Helaas was het 19:50, dus wat doe je dan? Juist, je wacht gewoon 10 minuten tot je i.p.v. 870 ROEPI, 580 ROEPIE moet betalen???? Maar dat is niet de helft toch? Nee Klopt, de prijs is wel drie keer veranderd, maar ach voor +/- 5 euro hebben we toch weer wat lekkere broodjes met z’n allen.

Nu in bed, Nepalese tijd 22:00u, morgen om 06:15 dus richting Pokhara. Hopelijk lekker slapen vannacht met aan het ene raam blaffende straathonden en aan de andere kant roekoeënde (?!) duiven. Tot de volgende!

06-1: aangezien het internet in het appartement nog schaarser was dan het bedrag op de bankrekening, kon ik de vorige blog niet posten, dus bij deze! Vandaag dus de trip naar Pokhara (spreek uit: Poghara) gehad, welke ik flink onderschat had. De planning was om 06:15u richting de bus te lopen onder begeleiding van de eigenaar van het appartement, wederom met wallen tot de knieën omdat ik tijdens de nacht geterroriseerd werd door ernstig zoemende muggen. DEET DEET DEET. Maar dat buiten kijf, eenmaal in de bus duurde het een poosje voordat hij ging rijden. Het eerste uur/anderhalf uur reden wij nog door Kathmandu, op jawel, onverharde wegen. Een trilplaat die stratenmakers gebruiken,is er niks bij. De weg naar Pokhara was een grote twee richtingsverkeersbaan midden door het Himalaya gebergte, en wat was dat een avontuur zeg. +/-220 kilometer om én nabij. Zoals ik al zei, de weg is een tweerichtingsverkeer, waarbij het heel normaal is om na een flinke druk op de toeter degene voor jou in te halen, bijvoorbeeld in een haarscherpe bocht in het midden van de Himalaya bergen??! Bijna-doodervaring, check, but still alive. Maar buiten dat, het uitzicht dat er was, de onmenselijk hoge bergen waar je tegenaan keek, maar daarachter de besneeuwde witte toppen van de nog onmenselijk grotere bergen, zo bizar. Je zweet peentjes omdat het rond de 26 graden is, maar je kijkt tegen de besneeuwde bergtoppen aan. Nou, na deze trip aangekomen in Pokhara, en dat is toch wel een verschil vergeleken met Kathmandu. Meer luxe, minder smog. Heerlijk. Hotel met prachtig uitzicht, goed bier (moet je trouwens zelf kopen bij de winkel van de buurman) en een nette kamer. De komende vier dagen hier aanwezig, voor onder andere een taalcursus. Vrijdagavond vertrekken wij richting Gorkha, onze verblijfplaats voor de komende 7 weken, waar luxe niet aan de orde is. Nu nog even genieten van toiletpapier en wifi, want dat gaan we daar niet meer krijgen. Verder nog even een simkaart gekocht om enigszins bereikbaar te zijn. Nu even deze blog typen, maar er is zoooooo veel te vertellen en wat ik heb gezien, dat ik ongeveer 3/4 of 4/4 vergeet te vertellen/ Maar hey, het gaat goed en ik heb het naar mijn zin en de rest komt vanzelf wel meer! Foto's volgen nog!

Tot slot nog even kennis gemaakt met de Nepalese deurpost en grond, kan het je niet aanraden! AUW.