Onze eerste bergtocht richtig een budhistische tempel welke op zich zo’n 1100 meter hoogte bevond. De klim was mooi, zwaar maar mooi. Een groot gedeelte bestond uit trappen gemaakt van verschillende formaten rotsen, waarbij je jezelf afvraagt hoe ze die in vredesnaam omhoog hebben gekregen. Tussendoor wat stukken zonder rotsen waarbij er behoorlijk wat bijna-val-momentjes waren door de gladheid, welke glad waren door de wolken die zich daar bevinden in de ochtend. Eenmaal aangekomen op de top liepen we zoals hoort een rondje om de tempel, om met Sanne even uit te rusten op een muurtje. Een groepje met vier Nepali liep voorbij en ik begroette hen vriendelijk, stelde onszelf voor in het Nepalees en lachte wat om ze vervolgens weer verder te laten lopen. Nog geen paar minuten later kwamen diezelfde jongens terug, maar dan met een stuk of 20 van hun vriendjes en vriendinnetjes. Ze stonden om ons heen, begonnen foto’s te maken en kwamen bij ons zitten. Enkele jongens maakte weliswaar een ‘peace’ teken met hun hand en de meiden werden hysterisch. Er kwamen nog meer mensen. Ouders met baby’s die hun kind bij ons op shoot dumpte. Kinderen die op schoot wouden en pubers die mee op de foto wouden. Wat een attractie waren wij. Super ongemakkelijk, maar ontzettend leuk. Na deze ervaring via de andere kant van de berg naar beneden gelopen en een taxi gepakt welke ons terug naar Lakeside (buurt in Pokhara) bracht. Tijdens deze rit twee Nepalese meiden voorbij zien komen, gehuld in kleurrijke gewaden, felrode lippenstift en een tevreden lach, welke nog snel even op de camera bleven plakken.

De busrit naar Gorkha begon met een nacht vol blaffende honden, warm gebakken broodjes bij een straatverkoopster die gehuld was in een fel rood gewaad en en een taxirit, om ons naar het busstation te brengen en vanuit daar wederom door het Himalaya gebergte te rijden. Er was geen wolk te bekennen en het zicht op o.a. De Fishtale mountain was adembenemend. Een relatief korte afstand in combinatie met de afwezigheid van wolken zorgde ervoor dat de besneeuwde toppen goed zichtbaar waren en je toen pas besefte hoe immens groot 8000m kan zijn.

Wat blijkt, we zitten in Ammpipal, een dorpje in het district Gorkha. Hoog in de bergen, in de middle of nowhere. Het Ammpipal Hospital is de plek waar wij 7 weken gaan werken. We verblijven in een gastenverblijf die naast het ziekenhuis is gebouwd. Er word voor ons gekookt. Lekker gekookt. Een oudere dame die Didi (zus) wordt genoemd maakt twee keer per dag eten voor ons en voor andere gasten. Zo was er laatst een Brits echtpaar en Duits echtpaar op bezoek waarmee we wat uurtjes rond de eettafel hadden versleten. In het gastenverblijf verblijft ook een laatste jaars geneeskunde student, Max. Vriendelijke kerel, rossig haar, gevoel voor humor. Het gastenverblijf is relatief luxe, ondanks dat we dagelijks dikke kakkerlakken vangen. Het ziekenhuis heeft weinig middelen, maar ook weinig patiënten om deze middelen toe te passen. Er komen voornamelijk zwangere, COPD en longontsteking patiënten voorbij. Dat krijg je namelijk in de winter. Koud is het overigens nog niet.

De eerste meegemaakte bevallig is een feit. Een knulletje van 2600 gram, die zorgde voor een hoop bloedverlies bij zijn moeder. Waarschijnlijk was de baarmoedermond nog niet ver genoeg open, waardoor het knulletje onbedoeld de hele boel heeft opengescheurd. Lucky for me; de hele boel moest van baarmoedermond tot buiten worden gehecht, wat erg interessant was om te zien. Onwijs gek om een kind geboren zien te worden. Spannend. Fascinerend. De zenuwen die bij iedere wee komt opzetten. Het hoofdje zichtbaar, dan weer niet. Steeds een stukje verder. Gaat dit wel passen?! Een flinke perswee, ik kijk de moeder aan en zie de kracht waarmee zij de baby eruit probeert te persen. Met 10 man staan wij rondom de moeder. Niemand die haar aandacht geeft. Schijnt overigens normaal te zijn. Gaat echter tegen mijn natuur in, laat mij machteloos voelen. De baby is eruit. Gelukkig, hij begint gelijk te huilen. Helemaal gezond. Moeder moest worden gehecht, nam ongeveer een uur in beslag. Weer geen aandacht, veel pijn. Baby werd onder de warme lamp gelegd, maar niet aan moeder gegeven. Vreemd, klopt voor mijn gevoel niet. Een uur lang had moeder pijn, had zij haar kind nog niet gezien. Klaar. Veel hechtingen. Oma komt binnen en neemt de baby mee naar buiten en moeder moest terug lopen naar haar kamer. De zusters waren weg gelopen. Weer onbegrip; moet moeder dit nu alleen doen?! Het moment waarop een vrouw het meest kwetsbaar is, wordt zij alleen gelaten?! Ik liep met moeder mee, begeleidde haar naar de kamer en draaide haar op bed. Sloeg de dekens om haar heen en gingop mijn knieën zitten om oogcontact te maken. Ik wees naar de deliveryroom, vervolgens naar haar en stak mijn duim op. ‘You did good’. Een voorzichtige lach met een gemeende‘thank you’ krijg ik terug.

De omgeving is rustig, zo’n halfuur bergopwaarts lopen naar het eerstvolgende dorp. De diensten zijn van zeven tot een en vice versa. We slijten de tijd met kaartspelletjes, thee en zicht op een heldere sterrenhemel met vallende sterren. We zien zelfs een stukje melkweg, een witte waas. Ontspannend. Weinig geluid. We eindigen onze dagen met vaste prik Grey’s Anatomy. Heerlijk, echt een moment om naar uit te kijken. Met z’n vier lekker knus op bed. Nu weer in Pokhara, even vier dagen weekend, geen rijst, even in de bewoonde wereld. Genieten van wat verwennerij, om dinsdag weer de bus richting Ammpipal. De taal gaat trouwens een stuk beter, steeds meer oefenen met collega’s. Woord voor woord, steeds uitgebreider. Malai sanchai chha! Met mij gaat het goed! Wel nog m’n tand door de lip gehad, kunt niet alles hebben he.