Bandipur, een meer toeristische stad op zo’n 3u rijden van Amppipal. De dag begon met een gebakken eitje om vervolgens de bus om 0700u te pakken. Zoals gewoonlijk weer een dolle rit, bijna een botsing, geen ruimte voor mijn stelten, zakken rijst, de vrolijke deuntjes van de Nepalese top 100 en duiven. Duiven? Ja duiven! Het is blijkbaar normaal om met je kippen, geiten en ander gedierte in de stadsbus te vertoeven. Geeft toch even een andere draai aan je busrit hé? De witte duiven zitten overigens wel prima, kijken je soms aan. Wat zal er van ze terecht komen vraag ik me af. Worden ze in de curry verwerkt of worden ze toch gebruikt voor het versturen van e-mails? Weet zeker dat de duiven sneller zijn dan het mobiele netwerk.

We zitten achterin. Verschillende hoofden draaien gedurende de rit om. Grote ogen kijken ons aan. Gek genoeg voelt dat niet meer ongemakkelijk (op de 10 min staarders na). ‘Er komt net een Nepalees naast mij zitten die even zijn wiet-stash in een sigaret stop. Gezellig. Hij begint ook nog eens te zingen, klonk nog goed ook. Het schrijven van dit stukje gaat overigens niet heel flexibel. Beker met yoghurt, fruit en water en je hebt zo een smoothie! En dat zonder blender. Even terug naar de Bandipur tour. Aangekomen in Dumre, punt van overstap. Opzoek naar de bus, even rondvragen. Er zou het komende uur geen bus rijden, dus we konden een auto/taxi krijgen. Prima, even afdingen, 200rs per persoon. Halverwege reden we weer terug. We zijn opgelicht. Tenminste, dat dachten we. We kregen een ander wagen. Een jeep, met jawel, Engelse muziek! Prima! Aangekomen in Bandipur; “the Living museum” Wat een leuk stadje! Heeft wat weg van de middeleeuwen, een stadje dat niet te vergelijken is met de plekken waar wij tot nu toe zijn geweest. Meer (Chinese) toeristen en een verdwaalde westerling; een vrouw, rond de 60 jaar die had bedacht dat het een goed idee zou zijn om mee te jengelen met de muziek van een groepje Nepalese jongeren. Nee mevrouw, geen goed idee. We zijn wat hotels binnen gelopen en hebben twee mooie kamers op de kop getikt; zacht matras en zit-toilet. We wouden Bandipur verder ontdekken, maar wat blijkt? Dat er niet zoveel te ontdekken valt op de hoofdstraat na. De Tempel is 1x per jaar geopend, het memorial park ligt vol met onkruid en dan is de pinautomaat hier ook kapot. De stad viel al met al flink tegen, dus hebben we de hotelkamer afgezegd en zijn weer terug gegaan naar Amppipal.

Maandagavond. Er wordt een jongen binnen gebracht op de eerste hulp. 4 jaar. De kleine rakker zit met zijn voorhuid flink vast in de rits van zijn broek, erg pijnlijk. Er worden wat controles gedaan en de dokter wordt gebeld. Na wat wrikken en wroeten kwam er nog geen beweging in dus werd er ff ketamine in het bovenbeen van deze rakker gespoten. Flink tegenstribbelen en stromende tranen veranderde in een ontspannen en dromerige knul. Ogen gingen alle kanten op. In welk universum zal hij zitten met z’n gedachten? Ziet hij overal vliegende olifanten of teddyberen? Hij ligt in ieder geval prima. Sanne zit naast hem, pakt zijn hand vast en strijkt over zijn gezicht. Het enige waar wij echt aandacht voor hadden waren de tranen, de angst en zijn bezorgde oma. Het herinnerde ons aan hetgeen waar wij zoveel waarde aan hechten en waar wij voor hebben gekozen om een groot gedeelte van ons leven mee in te vullen; aandacht geven. Z’n pielemuis zit trouwens weer op de plek waar die hoort, missie geslaagd!

Onze fantastische Duitse huisgenoot is jarig! Nou had deze beste jongen het ons niet verteld, maar laat het nou zo zijn dat Bas erachter is gekomen. Het idee tot een “surprise” party was ontstaan. Bas regelde het met wat collega’s en wij deden de versieringen. De dokters speelden mee, riepen Max naar hen toe zodat wij in No time konden versieren. Vervolgens kwam hij terug naar het guesthouse en liep de woonkamer binnen, waar wij met nog wat anderen stonden. Surprise! Overdonderd liep hij verder, kreeg een medaille en kroon met konijntjes erop op zijn hoofd. Hadden we namelijk meegenomen vanuit NL, voor de kinderen hier. Stond ‘m overigens goed. Kerel van 26 jaar, groot, met een konijntjes kroon. Er stonden ook nog pannenkoeken, fris en rum. Kon die erg waarderen.

De laatste dag in Amppipal, morgenvroeg de bus naar Pokhara. De afgelopen weken omschrijf ik als een aparte tijd, niet zozeer heftig. De weken brachten vooral rust, zelfkennis en dankbaarheid. In het ziekenhuis was het rustig, daar zal ik niet om liegen. Maar juist deze rust zorgde ervoor dat ik op andere vlakken ging groeien. Het heeft mij laten inzien dat ik de aandacht voor een patiënt zó ontzettend belangrijk vind, want oh wat heb ik soms gebaald dat niet kon uitleggen wat ik kwam doen, dat ik net voor de operatie niet kon zeggen dat ik naast de patiënt zal blijven staan en dat ik mijn geruststelling alleen met een bescheiden lach en mijn ogen boven het mondmasker kon bieden. Het viel mij op dat ik tijdens de operatie weinig interesse had in de chirurgische ingreep, maar vooral bezig was met de onrustige patiënt, het zuurstof gehalte dat ineens daalde of de hartslag die steeg. Zouden ze pijn hebben? Zijn ze bang? Of komt het toch door de narcose? Het bevestigde dat ik weet waar mijn (werk)plek over een aantal jaar zal zijn; de intensive care. Een onzekere puber, die vijf jaar geleden startte met de verzorgende opleiding in Boxmeer, even in de knoei zat, opnieuw is begonnen in Nijmegen, drie maanden in Madrid heeft gewerkt en opleiding heeft afgerond, ingestroomd is bij verpleegkunde, een bijbaan heeft gekregen op de intensive care en nu drie maanden in Nepal zit, om bij terugkomst in Nederland het laatste jaar van de opleiding in te gaan. Kortom, trots. Als je iets wilt, moet je er voor gaan en laat je jezelf door niets of niemand tegenhouden. Nou, dat was me het sentimentele momentje wel, was gezellig. Nog twee maanden te gaan. Zin in! Groetjes!