Inmiddels weer twee weken verstreken in het drukke Pokhara. We slapen in een gastenverblijf, boven de instelling waar Sanne en Suzanne de komende twee weken stage zullen gaan lopen. Het gastenverblijf bestaat uit twee twee-persoons kamers, (warme) douche en zit-toilet.. Je kunt je niet voorstellen hoe blij je kunt zijn met een zit-toilet. Ongeacht dat het hier een van de normaalste zaken is, doet hurken boven een porseleinen gat in de grond toch iets met je mannelijkheid.

De eerste paar dagen zijn we rustig begonnen in het toeristische Lakeside, waar ik door Sander kennis leerde maken met meditatie. Een kleine ruimte, gevuld met matjes en klankschalen. Nu vraag je je vast af wat klankschalen zijn? Nou, dat zijn schalen die een klank of trilling geven wanneer je erop tikt of wrijft (logisch?!). Oftewel, je ligt op een matje met gesloten ogen en een verdwaalde westerling die opzoek is naar haar nieuwe identiteit zorgt ervoor dat middels deze klankschalen een bepaalde staat van trans wordt bereikt. Klink allemaal wat zweverig, was het ook. Maar dat het zweverig was, wilt niet zeggen dat het niet te proberen valt. Zodra je met gesloten ogen op de grond lag en trillingen werden gecreëerd, voelde het alsof je lag te draaien, alsof je ineens andersom op het matje lag, het gevoel dat je in een achtbaan zit en je ineens niet meer kon bewegen, op trillen na. Gedachten die alle kanten op schieten, nog chaotischer dan het verkeer. Na een uur werd je voorzichtig uit de “trans” gehaald, langzaam beginnen met je vingers te bewegen, je hand en zo je hele lichaam af. Een rustiger hoofd zeker, maar zo zwaar alsof je een krat bier naar binnen hebt gewerkt.

Om even terug te komen op het verhaal, we zijn ook begonnen in het Metro City Hospital. De eerste week op de verpleegafdelingen; Medicine en Surgery ward, wat te vergelijken is met interne geneeskunde en heelkunde. Leuke, maar rustige afdelingen als ik kijk naar het werk als verpleegkundige, maar daarentegen wel meer interessantere casussen! Denk aan hersenletsel en ongelukken met buffels enzo... Dat het werk als verpleegkundige rustig is, ligt zeker niet aan de ziekenhuizen maar is cultuur in het hele land. De familie komt met een man of 15 binnen wandelen, zorgt dat de patiënt gewassen is, helpt hem of haar naar het toilet, haalt de medicijnen en zorgt voor het eten.. Dat is wat je noemt ‘familieparticipatie’, iets waar de instellingen in Nederland jaloers op zijn.

De tweede week vertoeven we op de Emercency en Post-Operative (verkoever). Allebei leuke afdelingen, meer bedrijvigheid, meer handelingen en zeker niet onbelangrijk; een plek waar ik mijn aandacht kan geven aan de patiënt. Zo zat ik op de Emergency, hoorde ik hard gekrijs uit het kamertje waar de wondverzorging van een meisje van rond de 10 jaar werd gedaan. Het been gebroken, op twee plaatsen helemaal door de midden. Ik liep naar binnen, zag drie verpleegkundigen om het been staan en meisje in tranen. Ik ben op het bed gaan zitten, heb in voorzichtig Nepalees wat complimentjes gegeven, haar vastgepakt en ben gewoon random wat gaan praten. Bijna iedere scholier krijgt Engels op school, dus ik gokte erop en begon in het Engels. Raak! Twee grote ogen keken mij aan, tranen waren gestopt en een flinke lach kwam tevoorschijn. Ik vroeg naar haar broertjes, zusjes, school, thuis, huisdieren en zo maar door. Het been was ingepakt, ik gaf haar een flinke high five en zei dat ik mijn moeder over deze stoere meid ging vertellen, niet wetende dat het verhaal van deze stoere meid bij meer mensen terecht gaat komen. Toen ze naar huis ging kreeg ik nog een stevige handdruk en uitbundige ‘thank you’. Dat zijn de dingen waar ik het toch voor doe.

Verder kijken we wat mee met operaties, lachen met het personeel om de slechtste grappen en is het leggen van contact 20x makkelijker. Het leven is hier nu normaal geworden. Rijst om 08u ‘s morgens, aangestaard worden, om 21u op bed liggen, links lopen, afdingen, Nepalees praten (nog steeds moeilijk), ergeren aan die taxi chauffeurs die steeds langs je stoppen omdat je toerist bent, zwaaien naar de kinderen, struikelen over stenen, bukken bij deurposten, in een bed van 1.90m slapen terwijl ik de 1.97m aan tik, eten wat de pot schaft, nog een keer struikelen over stenen, de blaffende honden, straatkoeien en de geur van verbrand afval. Je vraagt je vast af waarom ik zoveel struikel? Dat komt namelijk omdat ik in Nederland overal onderdoor kan en naar de grond kijk zodat ik nergens over val, nu heb ik dusdanig vaak mijn hoofd gestoten dat ik mijn ogen naar boven staan gericht, terwijl de straat van erbarmelijke kwaliteit is. 1+1 = 2, je hoeft geen Einstein te zijn om te begrijpen hoe er dan weer een ontmoeting met de grond kan plaatsvinden.

Voor kerst hebben we de 25e een tafel gereserveerd bij the Roadhouse. Een modern, luxe maar toch knus restaurant met openhaard en kerstboom! Die avond vieren we gelijk mijn verjaardag, omdat ik de 27e gewoon aan het werk ben. Natuurlijke weet ik niks van de reservering af, het is immers een verassing voor mij!

Nog wel een leuk nieuwtje, Sanne en ik zijn van plan om de Anna Purna Basecamp trekking te doen. In zo’n 10 dagen naar ongeveer 4100 klimmen, om daar tussen de besneeuwde toppen (rond de 8000m) van het Anna Purna gebergte te staan! Zuurstofarme lucht, sneeuw en kou, kom maar gauw! Té veel geld uitgegeven aan bergkleding, maar hey, je moet er iets voor over hebben toch?!