Acht uur in de morgen, de zonnestralen schijnen door het gordijn met het geluid van Nepali die aan het werk zijn op de achtergrond. Ik weet nog dat ik bij een klein tentje om de hoek bij het hotel, eieren heb zien liggen en besluit om daar eens naar toe te lopen. Ik loop naar binnen maar er is niemand te bekennen, dus roep ik Namasté. Een lief oud vrouwtje, zo rond de 1 meter 40 met een stevige buik en kleurrijke kleding komt naar voren gelopen en begroet mij vriendelijk. In gebrekkig Engels vraagt ze wat ik wil dus ik zeg Egg’s. Ze kijkt mij met grote, vragende ogen aan. Nee jur, ze begrijpt je niet. Ik wijs naar de eieren. Aha! Wederom met een vragende blik kijkt ze mij aan en hieruit lees ik af dat ze wilt vragen hoe ik de eieren wil. ‘Baked’ En daar kwamen ze weer, de grote ogen, zo’n 40 centimeter onder mij, keken ze mij onbegrijpelijk aan. Ze liep naar achter, waardoor ik even dacht dat ik rauwe eieren zou krijgen, maar gelukkig haalde ze haar (ik denk) kleinzoon erbij. ‘Baked’. Een korte stilte, ‘i don’t understand’ zei de beste man, waarop hij snel zei ‘fried?!’. Oh gelukkig, mijn eitjes waren onderweg. Het vrouwtje liep naar achter, husselde de eieren door elkaar, liet wat olie warm worden in de pan en binnen 2 min werd er een goudbruine omelet gepresenteerd op een klein stenen bordje met twee vorken en een snufje zout. Lekker dat het was, koste mij jawel, hou je vast; 70 roepie oftewel iets minder dan 70 cent.

Er schijnt een zwembad in de buurt te zijn en wat is nou heerlijker dan zwemmen bij deze temperaturen? Bij het zwembad aangekomen. Een vierkant gat, in de schaduw, tussen 3 betonnen muren. Hier moeten we dus nog even over nadenken. Verassing, er is nog een ander zwembad, paar honderd meter lopen van ons hotel. Bingo! Vier banen, lounge stoelen, handdoeken en zon. Voor 1000 roepies word er ook nog op een tijdstip naar keuze eten geserveerd. Muziekje op, bruin bakken. Heerlijk.

De busrit naar huis vanaf de taalles. Ik ga achterin zitten en word aangestaard door een jongen, teenslippertjes aan en welke een net beginnend snorretje heeft. Voorzichtig vraagt hij wat ik hier doe en rijkt hij zijn hand, wachtend tot ik deze schud. Ik vraag zijn naam, welke ik natuurlijk weer niet kan verstaan. Hij is 16 jaar en houdt van voetbal met zijn vrienden, speelt in de spits en heeft twee zussen. Rijkelijke ambities heeft hij zeker; sociologie studeren aan de universiteit. Fantastisch doel. Ik gun hem deze droom, complimenteerde hem over zijn Engelse taal en hoop dat deze droom op een dag uit mag komen. Een paar straten verder moest hij eruit, ik bood hem nog een kauwgom aan, om vervolgens een dikke glimlach en stevige handdruk te krijgen. Nog snel samen een foto gemaakt en Facebook uitgewisseld, om vervolgens met een grote glimlach te worden uitgezwaaid toen de bus verder reedt.

De taalles werd gegeven op de Oxford School, door Prem, een leuke getinte vent, zo rond de 1,60, met een hoog stemmetje en typerend zweetplekje tussen zijn schouderbladen. De lessen duurde van drie tot vijf, welke in het Engels/Nepalees werden gegeven. Er kwam een hoop voorbij. Zinnen, woorden, uitspraak, grapjes en een ongemakkelijk lachje als hij onze vraag niet begreep. In Nepal is het namelijk zo dat je niet toegeeft als je iets niet begrijpt, ze proberen “de toerist” het altijd naar de zin te maken. De taal is pittig en uitspraken moeilijk. Veel informatie opgeschreven, welke gaandeweg in mijn hersenmassa zal worden geïntegreerd. Tussen de lessen door worden er kleine gerechtjes geserveerd, welke wij tussen de docenten en leerlingen op mochten eten. Ontzettend lekker. Noodles, linzensoep en gefrituurde suiker met pannenkoeken, welke niet te vergelijken zijn met de Hollandse pannenkoek. Deze pannenkoek is tevens goed voor je heupen. De kinderen zijn verlegen, nieuwsgierig en enthousiast. De een trekt een gekke bek en de ander probeert een gesprekje te voeren. Allemaal goed gedisciplineerd, stuk voor stuk.

Ik ben niet geheel geschikt voor Nepal, zo blijkt.Als ik naar de grond kijk stoot ik mijn hoofd tegen scheerlijnen van marktkramen en takken van bomen, maar wanneer ik omhoog kijk schop ik straathonden omver (ja echt) en struikel ik over stoepranden. Ik kom zo’n 20 centimeter tekort om fatsoenlijk te kunnen zitten in de bus en zo’n 10 centimeter om te staan, wat resulteert in blauwe knieën en een stijve nek. Verder geniet ik gewoon van al het moois om mij heen. Vrijdag brengen wij een bezoek aan Ciwec Hospital in Pokhara voor een rondleiding en kennismaking, om zaterdag te vertrekken naar Gorkha waar hét Nepal ontdekt zal worden.