Paragliden, eerste keer, nooit gedaan. Met een taxi de berg op tot zo’n 1500 meter om daar de outfit aan te krijgen. Mijn begeleider, een jongen van 23, Madona heet ie. Zo’n 1 meter 50, staat achter mij, gefascineerd door mijn lengte. Snel nog even een foto schieten ‘you so tall’. Hij bevestigde zijn haken aan die van mij, hijst de parachute op en doet nog even een laatste check. Goh wat is het spannend, hartslag gaat omhoog. Ik vraag mij af of het goed kan gaan dat deze kleine kerel achter mij bevestigd zit en mee moet rennen, gezien mijn lengte. Op de derde tel moest ik gaan rennen. ‘Drie’. Ik ren vooruit, zet grote passen en hoor achter mij wat gemompel. Terwijl zijn benen al in de lucht bungelen, ren ik nog verder tot de berg ophoudt en ik ook los kom van de grond. Wat een fantastisch gevoel om los te komen van de grond, te zweven. Ik kijk gefascineerd om mij heen, voel mij vrij, denk even aan helemaal niets.
Na wat minuten bedacht ik mij dat Nepal draait om grenzen verleggen en vertrouwen hebben. Het verkeer (wat echt oprecht een wilde chaos is) de mensen, het eten en in dit geval het Paragliden. Wij moeten vertrouwen hebben in de mensen die de bus of de parachute besturen. Op sommige momenten voelt het oprecht alsof jij je leven in de handen van iemand anders legt, vertrouwen hebben in de ander is dan zo belangrijk. Iets wat onze patiënten ook moeten hebben in ons. Vaak hebben wij hun leven in onze handen en moeten zij vertrouwen hebben in ons. Een patiënt is ook ergens bang, zelfs de grootste held kan zijn cape soms verliezen.

Een avondje stappen. Samen met de Maya Foundation volunteers. Leuk stel bij elkaar. Ze wisten een plek, waar live muziek werd gedraaid en flink gedanst. Ergens een steegje in, iets wat achteraf. Grote ruimte, pooltafel, een hoop loungestoelen, dansvloer en een uitgebreide drankenkaart. Long Island cocktail; rum, tequilla, gin, wodka en nog wat. Best sterk, goeie starter. Rond 10 begon er een live bandje te spelen, 4 Nepalese jongens. Dijk van een stem, goed op de gitaar. De dansvloer liep vol met Chinezen en Nepalezen die uitbundig begonnen te dansen. Heerlijk om naar te kijken. Geen aandacht vragende poppetjes en kasten of ruzie zoekers. Gewoon lekker dansen, alles kan. Iedereen ging uit z’n dak, trok ons de dansvloer op. Dansen in een kring, steeds iemand anders in het midden die wat ‘moves’ deed. Geen schaamte, geen oordeel. In tegenstelling tot Nederland, waar je de enige bent die uitbundig losgaat op de dansvloer en je aangekeken wordt alsof je in je broek hebt gepoept. Half 12 ging de muziek uit, de Nepalezen bezopen en wij waren moe. Dat zijn nog eens goede tijden. Lekker naar bed. Al deed het wel een beetje pijn dat ik niet bij Qlimax was.

Eerste dag van een nieuwe week in het ziekenhuis. Wat meer patiënten, meer bedrijvigheid. De zuster komt vertellen dat er een nieuwe opname komt. Een jonge dame, 19 jaar en 34 weken zwanger komt binnen met veel pijn. De blosjes staan op haar wangen. De baby ligt met de billen naar beneden, oftewel er komt een keizersnede. Na wat voorbereidingen stonden wij nog geen uur later steriel aangekleed op de operatie kamer. Er werd een ruggenprik gegeven, en de jonge dame ging rustig liggen. Leek wat angstig. Twee grote ogen bekeken de kamer om vervolgens haar blik in onze ogen vast te houden. Ik gaf een (hopelijk) bemoedigende knipoog, een kleine geruststelling van een gezicht dat zij vandaag vaker voorbij heeft zien komen. De operatie begon. Laag voor laag werd een incisie gemaakt. Eerst de huid, daarna het vetweefsel, daarna spieren en tot slot het buikvlies. Aangekomen op plaats van bestemming; de baarmoeder. Een gigantische bol, lichtroze van kleur met wat bloedvaatjes, welke andere organen aan de kant duwde. In deze roze bol zit nog een klein baby’tje, wat nog een paar minuten kan genieten van de warmte van haar moeder. Er wordt voorzichtig een snede gemaakt in de baarmoeder. Twee kleine witte billetjes komen naar buiten, gehuld in wat bloed. Het gat wordt groter gemaakt en de baby wordt eruit gehaald. Begint nog niet gelijk te huilen. Spannend. Zij wordt meegenomen naar de warmtelamp en met een katheter wordt de neus en mond uitgezogen. Gelukkig, ze huilt. Nog wat andere controles, schoonmaken, even aan moeder laten zien en vervolgens weer onder de warme lamp. Moeders buik wordt nauwkeurig dicht gemaakt en vervolgens naar de critical ward gebracht voor tijdelijke observatie. Weer een wondertje op de wereld erbij.

Twee weken zijn verstreken. De dagen in Ampipal slijten wat langzaam. Het lage percentage patiënten zorgt er voor dat er weinig te doen is en de dag bestaat uit veel wachten. Hier een daar een grapje en een praatje met de collega’s, die overigens ontzettend vriendelijk zijn, doden de tijd. Buiten het ziekenhuis om is er ook weinig te beleven, ene kant heel fijn maar aan de andere kant begint het hele dag lezen, wandelen en spelletjes spelen te vervelen. We hebben goed nieuw gekregen. Vanaf 10 december kunnen wij weer richtig Pokhara, slapen in een gastenverblijf boven Sewa Kendra, een instelling voor verstandelijk beperkte jongeren. Omdat er geen jongens in de instelling zelf worden toegelaten, zullen Bas en Ik vier weken stage gaan lopen in het Metro City Hospital, midden in het drukke centrum van Pokhara. De dames gaan twee weken naar het Metro en twee weken Sewa Kendra. Wij hebben het Metro eerder bezocht, mooi ziekenhuis met voldoende mogelijkheden en niet onbelangrijk; patiënten!

Drie weken verder in Amppipal en we zijn meer geïntegreerd. De taal is makkelijker en communicatie met patiënten en collega’s verloopt beter, wat het automatisch leuker maakt. We betalen geen 45 roepie meer voor een fles water, maar 25. Dat is nog een progressie hé? Nummers met collega’s zijn uitgewisseld en het eerste “teamuitje” heeft plaats gevonden. Samen met alle doktoren en paramedische collega’s zijn we wezen bbq’en. Super eenvoudig. Een kampvuurtje, 9 bakstenen, twee stukken gaas en vers geslachte kip zorgde voor een gezellige avond met drank, dans en (live) muziek. Heerlijk.

Binnen het ziekenhuis worden we van de werkvloer weg geroepen om te dansen in de operatiekamer en papaya te eten, welke onverwachts met chilipepers bestrooid was. De rooie kop kwam dus niet van het dansen. Er is meer vertrouwen ontstaan. We mogen handelingen in de Operating Theatre uitvoeren, zelfstandig medicatie maken en geven middels infuus/tabletten, vitale functies meten en nog wat andere dingen. Voor een doorsnee verpleegkundige in Nederland is dit normaal, of misschien zelfs weinig. Maar hier in Nepal is het best wel wat. We voeren handelingen uit die hier door de dokter of operatieassistent worden gedaan, daarnaast zijn wij vreemd, spreken wij niet eens de taal en is het voor de collega’s niet duidelijk hoeveel wij eigenlijk al weten in ons kleine Nederland. Wat ze overigens niet eens kennen. We hebben bevallingen gezien, kijken mee met operaties en werken niet volgens protocol. Als student verpleegkunde maak je dit niet of nauwelijks mee in ons kikkerlandje, waar we zó progressief en ontwikkeld zijn. Je kunt je dus richten op de dingen die er niet zijn, maar ik richt mij liever op de dingen die er wel zijn. Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers ophangen, ook in Nepal, toch?

Half 8 in de morgen. Ik kijk op de agenda. Een kleine gevoel van vreugde ging door mij heen. 1 december. De maand waar ik altijd zo naar uitkijk. Warmte, gezelligheid, muziek en een hoop dagen waarop er dingen zijn die ik zó ontzettend fijn vind. Voor het eerst géén kerst, oud en nieuw, sinterklaas, mama’s verjaardag en mijn verjaardag. Geen warme chocomel. December blijft de maand waarop ik mij 31 dagen lang net even wat warmer voel. Gelukkig ben ik niet alleen en heb ik mijn lieve “Semi-Nepalese familie” om mij heen, mijn geweldige reisgenoten, die naar mij luisteren en laten lachen en natuurlijk mijn eigen lieve familie en vrienden, aan de andere kant van de wereld, die mij zeer zeker niet vergeten zijn.

Na een maand is het grootste leerpunt wel bereikt. Het écht waarderen wat wij hebben in Nederland. De verharde wegen, schone lucht, het OV met de bijbehorende vertragingen, de supermarkt, de fiets, goed onderdak, schoon kraanwater en een warme douche. In Nederland zijn wij veeleisend en zeuren we om de kleinste dingen. We hebben alles, maar er is niets goed genoeg. Kijk niet naar wat je niet hebt, maar wat je wel hebt. De auto die soms pech heeft, de bus die een paar minuten later is, de wifi die wel eens wegvalt, dat je vroeg op moet voor je werk of soms wat extra uren moet maken. Wij hebben alles, hier hebben ze niks. Maar het niks hebben maakt hier niks uit. Samen zijn, aandacht hebben en delen. Dat is pas rijk zijn.